deze pelgrim realiseert zich nu dat ie al over de helft is van deze Camino! Ongelooflijk hoe snel dit allemaal gaat. Hij heeft er trouwens een maand lopen op zitten. Eén blaar en voor de rest perfect!
Blijf meelopen want Salamanca ligt om de hoek en dan is Zamora ook niet ver weg.
Dat betekent dat het midden stuk van de bus voor FSA in Ethiopië een feit is, toch?
Volg mijn verhaal van de laatste dagen:
12/6: Naar Cáparra
De vergadering gisteravond vóór het avondeten duurde lang, beste Mee-loper. Het thema was de weg die we vandaag zouden lopen. Het boekje zegt dat het een afstand is van 40km... en dat willen we niet lopen op Pinksteren. Het moet feestelijk blijven, niet? Toen we daar druk mee doende waren werden we gade geslagen door Signora Elena, de dame waar we met z'n allen sliepen omdat er in Caraboso geen normaal pelgrimsonderdak is. Elena komt met een A4 velletje, neemt een stoel en nestelt zich tussen ons in. Ze begInt onderaan te tekenen en werkt zich langzaam met druk praten naar de bovenkant van het velletje. Als blijkt dat dat niet genoeg is gaat ze door met tekenen op de tafel..... Heel koddig!
De tafel is moeilijk mee te nemen, maar met het druk beschreven A4-tje op zak zetten we ons vanmorgen vroeg in beweging, na een paar geroosterde en dikke sneeën wit brood...en een ei, klaar gemaakt door deze krasse dame van 80, Elena. En jawel, met z'n allen gaan we bij de uitgang van het dorp al de fout in! Gelukkig kon Elena ons toen al niet meer zien. Een boer knoopt z'n ezel aan een boom om ons (op verzoek) duidelijk te maken dat we helemaal terug moeten naar het dorp..... En zo is het eerste uur lopen voorbij.... We vinden de goede weg en het blijkt verder dat we het papier van Elena eigenlijk niet meer nodig hebben. Prachtig gebied weer nadat we uit dat vruchtbare en waterrijke dal geklommen zijn. Ver weg van alles en iedereen, over de oude Calzada Romana, waar verder weinig of niets van over is behalve dan hier en daar van die enorme grensstenen. Het is nu een pad dat zich tussen de heuvelruggen beweegt met nauwelijks hoogteverschil. Stenen, rotsen. Hoe komen die daar toch? Hekken die open en dicht moeten. Op een wat breder stuk zandweg stoppen we voor een groot hart, gemaakt van rode steentjes, met daar boven in het zand geschreven: Happy birthday, Hiro. Het is vandaag de verjaardag van onze Japanse vriend, en de Catalanen Nuria en Cesc hebben dit leuke cadeautje bedacht. Hiro maakt er 20 foto's van en is verrast. Wat hij niet weet is dat die twee ook een cake bij zich hebben en kaarsjes voor vanavond! Dit is typisch het Camino gevoel van bij elkaar zijn, ongeacht de nationaliteit! We lopen verder voor een paar uur langs de stenen, eeuwenoude muur; de steeneik is weer terug, het lange gras droog als gort. Om die lange afstand van 40 km niet te hoeven lopen hebben we gisteravond een hostal gebeld dat een beetje van de Camino af ligt. Die zullen ons komen ophalen bij de boog van Cáparra. Bij de boog bellen we nog een keer en wachten verder op de auto. Cáparra is een Romeinse nederzetting waar nog een gave ereboog staat met 4 zuilen: een pracht van een constructie, niet gemaakt voor een dappere generaal, maar een generaal heeft die neer laten zetten om zijn ouders te eren! Weer 'ns wat anders! De auto komt tenslotte, alle rugzakken en 9 mensen erin (!) en naar het hostal. Het is warm op deze eerste Pinksterdag, zoals 'n Pinksterdag hoort te zijn.
13/6: Naar Bagnos de Montemayor
Na de gewone plichtplegingen zoals de was doen en rusten, kwamen we gisteravond samen om te eten en daarna kwam er een heuse cake met kaarsjes erop..... Hiro wist niet wat ‘ie zag! We dronken een fleswijn en nog een paar glaasjes eikellikeur (Bellota) en waren toen wel rijp voor een diepe slaap. Het was al laat...
Toch zijn we op tijd op. Het hostal heeft iets te eten en we draven weg. De eerste 5 km is een alternatieve route omdat we anders te ver terug moeten.... Een beetje 'foetelen' mag wel, niet, beste Mee-loper? De aansluiting met de echte Camino verloopt vlekkeloos en we lopen hetzelfde soort pad als gister alleen is het hier wat drassig en moeten we veel riviertjes over wat hier en daar een natte voet oplevert. Lijkt wel of iemand de kraan heeft laten open staan! Het water komt van de bergen want we lopen omhoog om over de bergen een andere regio (Castilla en Leon) en een andere provincie (Salamanca) binnen te gaan. De laatste dag dat we in de regio Extramadura lopen. Het is aardig lopen tot Villanueva. Daar kopen we een paar dingetjes in een winkel, zoals nootjes en dadels om vervolgens uitvoerig te gaan zitten voor een kop koffie. De rest van de kms (10) lopen we praktisch de hele tijd langs een grote weg. Dit omdat het dringen wordt met wegen die het gebergte over willen, is er geen plaats meer voor een echte Camino, en zodoende. In Bagnos de Montemayor zitten onze Catalaanse vrienden Cesc en Nuria al op ons te wachten. We proberen een paar hostals maar die zijn te duur in dit bekende badplaatsje. De Romeinen hadden hier al helende baden, want het water is erg gezond; het helpt tegen bronchitis en tegen reuma.....Niet geprobeerd!
14/6: Naar Valverde de Valdelacasa
Na 'n goede rust gister late namiddag komen we weer samen ergens in het midden van het stadje om afscheid te nemen van Cesc en Nuria, waar we een dikke week mee samen liepen. Eigenlijk niet. Zij liepen alleen, maar we troffen (op afspraak) elkaar elke avond en aten samen. Pracht jonge lui, geweldig stel, vol vuur en toewijding. Het was niet zo moeilijk vrienden te worden en hebben samen veel besproken, niet zozeer privé maar in de groep. Helmut, de Lutherse dominee in ruste kwam vaak met een thema waar tijdens het lopen over gedacht werd om het 's avonds te bespreken in de groep. Ondanks hier en daar een taalbeperking, ging ons dat goed af. Nu is hun Camino voorbij want Cesc moet woensdag aan het werk. Weer een extra fles wijn en ook hadden we een halve fles Bellota, nog over van gisteravond.... Als je maar spaarzaam bent, beste Mee-loper! We vieren lang....te lang, en het afscheid is hartelijk en emotioneel...té emotioneel. Dat contact zal wel klijven, denkt deze pelgrim.
We gaan voortvarend van start, omhoog over de Romeinse weg, die bij het uitgaan van de stad nog helemaal in tact is. De pas in, de pas over en weer een dal in met ruimte voor de camino die de oude weg blijft volgen. Weer een heel aparte omgeving. Veeteelt van enige importantie, met (melk)koeien van een onbestemde kleur, heel vaal. De weiden zijn hier ook overzichtelijk, niet zo weids als te voren. Alles afgezet met granieten 'palen', waar de prikkeldraad omheen gespannen is. Af en toe een kurkeik. Een pracht aan bloemen, vooral het eerste deel, waar deze pelgrim naar hartelust kan fotograferen... Maar het blijkt al snel dat Hiro, de Japanner, het vandaag niet heeft..... Té veel feesten? Hij gaat naar rechts scheef hangen en bezwijkt bijna onder het gewicht van z'n 13 kg wegende rugzak (zelf is ie 52 kg!!). Als we in Calzada de Béjar aankomen, geeft ie te kennen dat ie hier de nacht gaat door brengen. “Ik ben op”, zegt ie, en dat is ie. Gelukkig is het café waar we neerstrijken pas open om 11. Als het 11 is gaat het pas open om 11.30, en als die tijd nadert wordt er aangekondigd dat het koffie apparaat kapot is..........Maar het zou om 12 weer gemaakt zijn. En dat is het. We drinken koffie en Hiro heeft een lange rust (wij trouwens ook). We sporen hem aan nog een uurtje te proberen, en Ralph en Hiro wisselen van rugzak. Het lijkt zo beter te gaan. Lichte glooiingen in de brede zandweg nu, in een onbarmhartige zon. Zwetende Camino fietsers uit Portugal passeren ons en we wensen elkaar Buen Camino. Er zijn vrij veel fietsers op deze Camino, prachtig uitgedost met prachtige fietsen....Maar is dit nu het echte pelgrimeren? Misschien toch ook.
In Valverde de Valdelacasa gaat Hiro weer scheef hangen en we besluiten onderdak te gaan zoeken. Ene Sisi heeft een sleutel voor een huisje waar bedden staan en waar water is; geen twijfel mogelijk: dat is ons onderkomen voor de nacht. Het dorpshuis (er is geen winkel!) heeft wat te eten en wij zijn dik en dik tevreden. Hiro kan slapen zolang hij wil! Té veel feesten en het té laat maken op de Camino is niet goed voor een pelgrim! Dat breekt op, beste Mee-loper.
Volg mijn verhaal van de laatste dagen:
12/6: Naar Cáparra
De vergadering gisteravond vóór het avondeten duurde lang, beste Mee-loper. Het thema was de weg die we vandaag zouden lopen. Het boekje zegt dat het een afstand is van 40km... en dat willen we niet lopen op Pinksteren. Het moet feestelijk blijven, niet? Toen we daar druk mee doende waren werden we gade geslagen door Signora Elena, de dame waar we met z'n allen sliepen omdat er in Caraboso geen normaal pelgrimsonderdak is. Elena komt met een A4 velletje, neemt een stoel en nestelt zich tussen ons in. Ze begInt onderaan te tekenen en werkt zich langzaam met druk praten naar de bovenkant van het velletje. Als blijkt dat dat niet genoeg is gaat ze door met tekenen op de tafel..... Heel koddig!
De tafel is moeilijk mee te nemen, maar met het druk beschreven A4-tje op zak zetten we ons vanmorgen vroeg in beweging, na een paar geroosterde en dikke sneeën wit brood...en een ei, klaar gemaakt door deze krasse dame van 80, Elena. En jawel, met z'n allen gaan we bij de uitgang van het dorp al de fout in! Gelukkig kon Elena ons toen al niet meer zien. Een boer knoopt z'n ezel aan een boom om ons (op verzoek) duidelijk te maken dat we helemaal terug moeten naar het dorp..... En zo is het eerste uur lopen voorbij.... We vinden de goede weg en het blijkt verder dat we het papier van Elena eigenlijk niet meer nodig hebben. Prachtig gebied weer nadat we uit dat vruchtbare en waterrijke dal geklommen zijn. Ver weg van alles en iedereen, over de oude Calzada Romana, waar verder weinig of niets van over is behalve dan hier en daar van die enorme grensstenen. Het is nu een pad dat zich tussen de heuvelruggen beweegt met nauwelijks hoogteverschil. Stenen, rotsen. Hoe komen die daar toch? Hekken die open en dicht moeten. Op een wat breder stuk zandweg stoppen we voor een groot hart, gemaakt van rode steentjes, met daar boven in het zand geschreven: Happy birthday, Hiro. Het is vandaag de verjaardag van onze Japanse vriend, en de Catalanen Nuria en Cesc hebben dit leuke cadeautje bedacht. Hiro maakt er 20 foto's van en is verrast. Wat hij niet weet is dat die twee ook een cake bij zich hebben en kaarsjes voor vanavond! Dit is typisch het Camino gevoel van bij elkaar zijn, ongeacht de nationaliteit! We lopen verder voor een paar uur langs de stenen, eeuwenoude muur; de steeneik is weer terug, het lange gras droog als gort. Om die lange afstand van 40 km niet te hoeven lopen hebben we gisteravond een hostal gebeld dat een beetje van de Camino af ligt. Die zullen ons komen ophalen bij de boog van Cáparra. Bij de boog bellen we nog een keer en wachten verder op de auto. Cáparra is een Romeinse nederzetting waar nog een gave ereboog staat met 4 zuilen: een pracht van een constructie, niet gemaakt voor een dappere generaal, maar een generaal heeft die neer laten zetten om zijn ouders te eren! Weer 'ns wat anders! De auto komt tenslotte, alle rugzakken en 9 mensen erin (!) en naar het hostal. Het is warm op deze eerste Pinksterdag, zoals 'n Pinksterdag hoort te zijn.
13/6: Naar Bagnos de Montemayor
Na de gewone plichtplegingen zoals de was doen en rusten, kwamen we gisteravond samen om te eten en daarna kwam er een heuse cake met kaarsjes erop..... Hiro wist niet wat ‘ie zag! We dronken een fleswijn en nog een paar glaasjes eikellikeur (Bellota) en waren toen wel rijp voor een diepe slaap. Het was al laat...
Toch zijn we op tijd op. Het hostal heeft iets te eten en we draven weg. De eerste 5 km is een alternatieve route omdat we anders te ver terug moeten.... Een beetje 'foetelen' mag wel, niet, beste Mee-loper? De aansluiting met de echte Camino verloopt vlekkeloos en we lopen hetzelfde soort pad als gister alleen is het hier wat drassig en moeten we veel riviertjes over wat hier en daar een natte voet oplevert. Lijkt wel of iemand de kraan heeft laten open staan! Het water komt van de bergen want we lopen omhoog om over de bergen een andere regio (Castilla en Leon) en een andere provincie (Salamanca) binnen te gaan. De laatste dag dat we in de regio Extramadura lopen. Het is aardig lopen tot Villanueva. Daar kopen we een paar dingetjes in een winkel, zoals nootjes en dadels om vervolgens uitvoerig te gaan zitten voor een kop koffie. De rest van de kms (10) lopen we praktisch de hele tijd langs een grote weg. Dit omdat het dringen wordt met wegen die het gebergte over willen, is er geen plaats meer voor een echte Camino, en zodoende. In Bagnos de Montemayor zitten onze Catalaanse vrienden Cesc en Nuria al op ons te wachten. We proberen een paar hostals maar die zijn te duur in dit bekende badplaatsje. De Romeinen hadden hier al helende baden, want het water is erg gezond; het helpt tegen bronchitis en tegen reuma.....Niet geprobeerd!
14/6: Naar Valverde de Valdelacasa
Na 'n goede rust gister late namiddag komen we weer samen ergens in het midden van het stadje om afscheid te nemen van Cesc en Nuria, waar we een dikke week mee samen liepen. Eigenlijk niet. Zij liepen alleen, maar we troffen (op afspraak) elkaar elke avond en aten samen. Pracht jonge lui, geweldig stel, vol vuur en toewijding. Het was niet zo moeilijk vrienden te worden en hebben samen veel besproken, niet zozeer privé maar in de groep. Helmut, de Lutherse dominee in ruste kwam vaak met een thema waar tijdens het lopen over gedacht werd om het 's avonds te bespreken in de groep. Ondanks hier en daar een taalbeperking, ging ons dat goed af. Nu is hun Camino voorbij want Cesc moet woensdag aan het werk. Weer een extra fles wijn en ook hadden we een halve fles Bellota, nog over van gisteravond.... Als je maar spaarzaam bent, beste Mee-loper! We vieren lang....te lang, en het afscheid is hartelijk en emotioneel...té emotioneel. Dat contact zal wel klijven, denkt deze pelgrim.
We gaan voortvarend van start, omhoog over de Romeinse weg, die bij het uitgaan van de stad nog helemaal in tact is. De pas in, de pas over en weer een dal in met ruimte voor de camino die de oude weg blijft volgen. Weer een heel aparte omgeving. Veeteelt van enige importantie, met (melk)koeien van een onbestemde kleur, heel vaal. De weiden zijn hier ook overzichtelijk, niet zo weids als te voren. Alles afgezet met granieten 'palen', waar de prikkeldraad omheen gespannen is. Af en toe een kurkeik. Een pracht aan bloemen, vooral het eerste deel, waar deze pelgrim naar hartelust kan fotograferen... Maar het blijkt al snel dat Hiro, de Japanner, het vandaag niet heeft..... Té veel feesten? Hij gaat naar rechts scheef hangen en bezwijkt bijna onder het gewicht van z'n 13 kg wegende rugzak (zelf is ie 52 kg!!). Als we in Calzada de Béjar aankomen, geeft ie te kennen dat ie hier de nacht gaat door brengen. “Ik ben op”, zegt ie, en dat is ie. Gelukkig is het café waar we neerstrijken pas open om 11. Als het 11 is gaat het pas open om 11.30, en als die tijd nadert wordt er aangekondigd dat het koffie apparaat kapot is..........Maar het zou om 12 weer gemaakt zijn. En dat is het. We drinken koffie en Hiro heeft een lange rust (wij trouwens ook). We sporen hem aan nog een uurtje te proberen, en Ralph en Hiro wisselen van rugzak. Het lijkt zo beter te gaan. Lichte glooiingen in de brede zandweg nu, in een onbarmhartige zon. Zwetende Camino fietsers uit Portugal passeren ons en we wensen elkaar Buen Camino. Er zijn vrij veel fietsers op deze Camino, prachtig uitgedost met prachtige fietsen....Maar is dit nu het echte pelgrimeren? Misschien toch ook.
In Valverde de Valdelacasa gaat Hiro weer scheef hangen en we besluiten onderdak te gaan zoeken. Ene Sisi heeft een sleutel voor een huisje waar bedden staan en waar water is; geen twijfel mogelijk: dat is ons onderkomen voor de nacht. Het dorpshuis (er is geen winkel!) heeft wat te eten en wij zijn dik en dik tevreden. Hiro kan slapen zolang hij wil! Té veel feesten en het té laat maken op de Camino is niet goed voor een pelgrim! Dat breekt op, beste Mee-loper.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten