Gisteravond zat het er niet in. Nu wel, want dit oeroude dorpje heeft een café met WiFi omgeving. Dus weg met de tekst van de voorbije 4 dagen. Dank voor de ondersteuning. Het gaat me erg goed: moe 's avonds en niet te houden 's morgens... Zo moet het.
23/6: Naar Calzadilla de Tera
Ze had de sleutel van de Visigotische kerk nog in haar hand maar de deur was op slot. Deze pelgrim was te laat om te zien wat er binnen was. Toch maakte zij de deur nog voor hem, open, vijf minuten maar...... In die vijf minuten zag ik fragmenten van prachtige manuscripten van ene Beato de Tábara uit het eerste deel van de tiende eeuw! De moeite waard, beste Mee-loper om dit even te googelen! En mocht je ooit in de buurt van Tábara komen, zeker even binnen wippen. Ook de Tempeliers moeten hier grootse dingen gedaan hebben....
Wel een kortere weg zoeken van uit ons pelgrimsonderkomen of toch terug door het dorp en een grote boog maken.... Ik heb genoeg ervaring om die boog maar te maken en het zekere voor het onzekere te nemen. Merisa wil het kortere stuk proberen.... en we lopen gezamelijk de langere route om op de Camino te komen. Daar aangekomen volgt ieder zijn eigen tempo wat inhoudt dat Jan de pelgrim een stuk voor ligt op de dame uit Madrid die vanwege een blauwe grote teen de wandelschoenen in de rugzak heeft en nu op wankele sandalen verder gaat.... Zij liever dan ik. Heuveltje op, heuveltje af, de richting is pal Oost, gek genoeg! Wel mooi door deze bijna ongeschonden natuur met de inmiddels bekende eiken en lage struiken. Heiachtig. Je zou in zo'n soort omgeving ‘ s morgens vroeg wel wat wild verwachten, een hert of een varken. Er is niets. Alles leeggeschoten.... Iets van Galicië is al te zien, namelijk het grove mos op de cistus en de lagere takken van de eiken.... Nog niet gezien. Na 15 km wacht ik Merisa op in een dorp en we nemen een grote pauze met veel praten om elkaar wat beter te leren kennen. Zoals de Camino ervaring is, dat elkaar leren kennen gaat verrassend snel. Dan stappen we weer op en hervatten het vorige tempo. Een heuvel met veel stenen af en de pelgrim staat in een pracht van een bevloeide vallei met rijke landbouw. Dat water wordt ingenieus geleid vanuit de rivier Tera, en nu zie je weer wat water kan doen: tien minuten geleden zo droog als gort, en nu.... Nog twee dorpen door en we staan in San Martha waar we de twee andere Spanjaarden die gister in Tabara waren, ontmoeten. Zij zijn al op hun plaats van bestemming, wij willen nog een 12 km verder naar Calzadilla de Tera, want het is vandaag niet zo warm, zegt Marisa. Zij moet eerst nog even haar sandaal repareren met een sluitspeld (!) want het hielstuk is gebroken...... deze pelgrim loopt door. Prachtig. Links het ruisen van het water van de Tera rivier, rechts het ruisen van de bladeren van plantages populieren. Een van die populieren mag voor een tijdje de rug van deze pelgrim voelen als ik lunch vlak bij een soort camping die La Barca heet (mocht je nog een camping zoeken voor deze zomer, beste Mee-loper). Het laatste uur is toch wel wat warm en ik zit al een hele tijd te wachten bij de Albergue in dit heel stille dorp als Merisa ook aan komt sloffen. Een nieuw huis, onder ruimte voor de bejaarden, boven een 8tal bedden voor de pelgrims, plus douche en WC. Perfect. De bakker vlak bij, de winkel om inkopen te doen voor het avondmaal niet ver weg. Een ouder Frans paar uit de buurt van Nantes ligt te slapen als we binnen stappen.... 's Avonds delen we een fles wijn met hen in de geest van de Camino, na een salade door Merisa in elkaar getimmerd, van artechoke, tomaat en tuna........ Pelgrimsleven? Er is geen beter!
24/6: Naar Mombuey
Het Franse paar rommelt al om 05.00 uur en is een uur later de deur uit. Zij zijn bang voor de chaleur in de namiddag.... Wij slapen uit tot 6.30 uur en zijn een half uur later op pad. We kiezen de langere van de twee mogelijkheden, uit nood, want die teen van mijn compagnon...en die speld in haar sandaal...! Mooi stukje natuur tot (weer) een stuwmeer, of eigenlijk drie grote stuwmeren aan elkaar geknoopt in zover water knopen toelaat. We lopen over de dam, horen rechts de elektriciteit brommen en hebben een praatje met het Franse paar dat aan de ander kant amandelen zit te eten. Dan aan de overkant naar onder en voor enige tijd langs het water. Ja, inderdaad, zoals 'n Mee-loper schreef, gek, zoveel water in Spanje en zoveel droogte. Ik denk dat zij de pech hebben om niet in vlak Holland te leven.... We zijn al enkele uren op pad als we aanleggen in Rionegro del Puente voor een uitvoerige koffie achter de kerk....Als deze pelgrim alleen loopt besteedt hij aan zo'n koffie niet meer dan 10 minuten, maar daar kom hij met Marisa niet mee klaar. We zitten er lang en kleppen veel. Heel plezierig en best wel de diepte in. Een interessante vrouw is zij. Dan weer de riem van de rugzak aansnoeren en op pad. We treffen Juan en Hosé op het eind van het dorp en volgen een mooi pad door de droge hei met veel geurige cistus. De zon brand, maar (zelfs met een bult op mijn hoofd) dat doet me kennelijk minder dan de anderen. De twee mannen volgen me, de dame met sluitspeld in haar schoen gaat langzamer. Later, vóór Mumbuey, wacht ik haar op en samen lopen we het dorp binnen op zoek naar de Albergue, die later volloopt met nog meer pelgrims. Merisa verzorgt een blaar (onder die zere grote teen !) en we gaan met Juan en Hosé een biertje drinken op de gezondheid van de twee Jannen op dit feest van San Juan..... Een Gregoriaans concert is gepland voor vanavond in de kerk.... Ik vrees dat ik daar niet aan toe kom. Wel wat fans voor die prachtige muziek gewonnen. De www.karolus-magnmus.nl site zal druk bezocht worden en de eerste CD's van Pro Sinceritate (als die zo heet) zijn al verkocht........
Beste Mee-loper, tot mijn spijt moet ik zeggen dat de 1000 km erop zitten en dat Santiago aan de horizon gloort.
En toch kwam het concert er, niet vóór de mis maar erna. De pastoor heeft eerst een vergadering in de kerk met een stel vrouwen om wat diensten te organiseren. Toen vroeg Marisa heel beleefd of een pelgrim wat mocht zingen, twee minuten maar. Dat had deze pelgrim niet gehoord en hij vroeg om vijf minuten......”De een vraagt 2 minuten, de ander vijf, wat willen jullie...?” Een wat knorrige man maar hij had dan ook 13 parochies te bedienen....... Enfin deze pelgrim begint te zingen in aanwezigheid van de pastoor zelf, 'n 6tal pelgrims en een stel vrouwen uit het dorp. Het worden 10 minuten (had de Gennip-map bij me!) en weer een stel fans voor het gregoriaans erbij! De pastoor is zelfs verrukt en laat ons alle kostbaarheden van deze door de tempeliers gebouwde kerk zien. Als daar zijn 'n fantastisch Romaans houten Mariabeeld en een zeer groot 13de eeuws kruisbeeld dat mijn bewondering afdwingt. Ook mogen we zoveel foto's maken als we willen, terwijl op de ingangdeur staat dat fotograferen verboden is..... Zie wat mooie muziek teweeg kan brengen, beste Mee-loper?
25/6: Naar Puebla de Sanabria
Volgens “goede” pelgrim gewoonte begint men vóór vijven al te rommelen, met zaklampen te schijnen en rugzakken in te pakken..... Waarom? De hitte van de dag vóór zijn, denk ik. Men is weg en Marisa en ik slapen nog een uurtje. Dan een kort ontbijtje op een bankje bij de kerk die een heel bijzondere toren heeft: Helemaal met steen perfect symetrisch opgebouwd tot het bovenste puntje, en toch een slanke indruk geven. Men kon vroeger wat, zeg! Dan zetten ook wij ons langzaam in beweging. Het is haar laatste dag op de Camino en ze heeft een afspraak gemaakt met een vriendin om haar halverwege deze etappe op te pikken. Soms lopen we samen, andere keren loop ik een eind vooruit. Mooie natuur weer en toch ook hier bloemen die deze pelgrim van te voren niet zag! Fotootje daarom. Wat kleinere dorpjes vlak achter elkaar die al een Galisisch tintje hebben, vooral vanwege de omheiningen van de stukjes land. Vóór vandaag waren dat muurtjes van op elkaar gestapelde stenen, nu zijn het vaak grote stukken leisteen die naast elkaar in de grond gezet zijn. Heel apart. Er staan hier en daar ook kersen waarmee we ons wat mager ontbijt kunnen aanvullen.... Een opmerkelijke kersenboom heeft een geënte tak en de twee delen van de boom dragen veschillende soorten kersen, waarvan één deel totaal wit/geel is, en heeeel lekker smaakt! De tweede sandaal van Marisa begeeft het en er moet weer met een sluitspeld gewerkt worden... En ook die houdt het tot Asturianos, de plaats waar zij afscheid neemt van de Camino voor dit jaar. We eten wat, we drinken wat, en de zon is al een tijdje over z'n hoogtepunt als we afscheid nemen. Ook dit afscheid doet even pijn, beste Mee-loper, maar zo gaat dat op de Camino. Het contact zal wel even blijven, denk ik.
Ik loop het dorp uit over een met bloemen en groen bestrooide weg.... Bij navraag is het vandaag “Corpus”. Een klein meisje strooit rozenblaadjes voor mij.... Ontroerend! Het zal vanwege die ontroering zijn dat deze pelgrim grof de fout ingaat. En een weg de berg begaat waar ie helemaal niet moet zijn... Het is zwaar klimmen en ik zie geen sporen van anderen of van fietsers... Boven op die berg zie ik onder een dorp. Arme knietjes. Daar maar naar toe. De naam van dat dorp staat niet op mijn kaartje! Wel staat er op een aangeefbord de naam van een dorp waar ik door moet komen en ik ga over de asfaltweg rond diezelfde berg helemaal terug.... naar bijna “af”. Heb ergens in een cafeetje een cola en besluit de laatste 10 km de Camino te laten voor wat ie is en op de harde schouder van de 525 te lopen tot Puebla de Sanabria. De hitte stuitert van de weg terug in mijn gezicht. Het is 17.30 uur als deze pelgrim zwaar bezweet maar niet oververmoeid aankomt in de albergue voor pelgrims wat een mooi onderkomen is voor de nacht. Met hem zijn er nog vier Spanjaarden waaronder Eva en Oscar, een jong koppel uit Madrid die ook Engels spreken. En dat is meegenomen! José en Juan gaan inkopen doen en we eten samen een rijke salade, terwijl we uitkijken op de kerk en het kasteel van deze stad die al in de 7de eeuw bestond!
26/6: Naar Lubián
Om het ergste van de hitte vóór te zijn, rommel ik mee rond 5 uur! Iets eten van de overblijfselen van gisteravond en we zijn op weg als de pijlen net zichtbaar worden. Mooi weggetje langs het water de eerste paar uur. De aanloop kunnen we zeggen, want vandaag moet er voor het eerst erg fors geklommen worden: we gaan de eerste pas over. Het is al een tijd klimmen en dalen geweest, maar nu begint het serieuze werk. We verzamelen 3 uur later in Requejo de Sanabria voor een koffie en voor het vullen van de flessen. Er zijn twee mogelijkheden: de pelgrim kan een stukje pad nemen en als het steiler gaat zijn toevlucht nemen tot de asfalt weg, of hij kan over een pad waar al eeuwen pelgrims gelopen hebben. Natuurlijk gaat deze pelgrim voor de laatste optie; laat die motor maar branden....... En dat deed ‘ie! Het is een wonderschoon pad zoals het omhoog slingert, maar o zo moeilijk te belopen. Hoewel het al dagen droog is, vind je overal water....en dat vindt het ook wel zo makkelijk om langs een pad omlaag te lopen! Dus veel water op het pad. We gaan een berg op en daarom zijn er ook veel brokken steen op het pad, en de pelgrim moet proberen een vlak plaatsje te vinden voor de ene schoen en dan voor de andere.... Gelukkig heeft deze pelgrim schoenen met flinke neuzen die tegen een stootje kunnen. Wat het mooi maakt zijn de bomen die zorgen voor veel schaduw. Het zijn 7 kilometers flink omhoog en met een paar korte rustpauzes om het zweten wat tot stilstand te brengen doen we er de geplande 2 en een half uur over en we zitten dan op 1329 meter. Deze pelgrim heeft zijn twee flessen leeg en de pijp behoorlijk uit! Die pijp wordt weer gedeeltelijk en de flessen helemaal gevuld in Padornela, wat weer onze verzamelplaats is. Eva en Oscar zijn wat later vanwege een opkomende tendenitis bij Eva... Ai, ai! Omlaag is niet veel makkelijker en zeker zo mooi. Steen oude dorpjes. Aceberos is er zo eentje. Deze pelgrim liet zich vertellen dat er 's winters 12 (!) mensen wonen. In Juli en Augustus komt men terug naar moeder (grootmoeder) voor een bezoekje. Het werkeloosheid cijfer ligt hier schrikbarend hoog en de jongeren vluchten weg naar Madrid op zoek naar werk dat daar ook nauwelijks is. Dit is een thema waar Marisa het graag over had, ook al omdat haar beide kinderen geen werk kunnen vinden. We lopen tussen stenen muurtjes bedolven onder het mos, we zien heel oude en gespleten eiken, we zien vingerhoedskruit zo hoog als een mens, en de oren horen altijd maar weer water dat ook naar huis wil...... Ik denk dat deze pelgrim er eerder was... Het laatste stukje venijnig omhoog en het eerste huis in Lubián is de albergue voor de pelgrims. Daar strijken we neer voor de nacht om lichaam en geest voor te bereiden voor de dag van morgen.
Het is vanuit dit plaatsje dat ik je schrijf, beste Mee-loper.
Ik wens je een genoeglijke vakantie als je daar aan toe bent,
en vruchtbaar werk als die vakantie nog even moet wachten.
Gezondheid en vrede,
zegt Jan de pelgrim
Om het ergste van de hitte vóór te zijn, rommel ik mee rond 5 uur! Iets eten van de overblijfselen van gisteravond en we zijn op weg als de pijlen net zichtbaar worden. Mooi weggetje langs het water de eerste paar uur. De aanloop kunnen we zeggen, want vandaag moet er voor het eerst erg fors geklommen worden: we gaan de eerste pas over. Het is al een tijd klimmen en dalen geweest, maar nu begint het serieuze werk. We verzamelen 3 uur later in Requejo de Sanabria voor een koffie en voor het vullen van de flessen. Er zijn twee mogelijkheden: de pelgrim kan een stukje pad nemen en als het steiler gaat zijn toevlucht nemen tot de asfalt weg, of hij kan over een pad waar al eeuwen pelgrims gelopen hebben. Natuurlijk gaat deze pelgrim voor de laatste optie; laat die motor maar branden....... En dat deed ‘ie! Het is een wonderschoon pad zoals het omhoog slingert, maar o zo moeilijk te belopen. Hoewel het al dagen droog is, vind je overal water....en dat vindt het ook wel zo makkelijk om langs een pad omlaag te lopen! Dus veel water op het pad. We gaan een berg op en daarom zijn er ook veel brokken steen op het pad, en de pelgrim moet proberen een vlak plaatsje te vinden voor de ene schoen en dan voor de andere.... Gelukkig heeft deze pelgrim schoenen met flinke neuzen die tegen een stootje kunnen. Wat het mooi maakt zijn de bomen die zorgen voor veel schaduw. Het zijn 7 kilometers flink omhoog en met een paar korte rustpauzes om het zweten wat tot stilstand te brengen doen we er de geplande 2 en een half uur over en we zitten dan op 1329 meter. Deze pelgrim heeft zijn twee flessen leeg en de pijp behoorlijk uit! Die pijp wordt weer gedeeltelijk en de flessen helemaal gevuld in Padornela, wat weer onze verzamelplaats is. Eva en Oscar zijn wat later vanwege een opkomende tendenitis bij Eva... Ai, ai! Omlaag is niet veel makkelijker en zeker zo mooi. Steen oude dorpjes. Aceberos is er zo eentje. Deze pelgrim liet zich vertellen dat er 's winters 12 (!) mensen wonen. In Juli en Augustus komt men terug naar moeder (grootmoeder) voor een bezoekje. Het werkeloosheid cijfer ligt hier schrikbarend hoog en de jongeren vluchten weg naar Madrid op zoek naar werk dat daar ook nauwelijks is. Dit is een thema waar Marisa het graag over had, ook al omdat haar beide kinderen geen werk kunnen vinden. We lopen tussen stenen muurtjes bedolven onder het mos, we zien heel oude en gespleten eiken, we zien vingerhoedskruit zo hoog als een mens, en de oren horen altijd maar weer water dat ook naar huis wil...... Ik denk dat deze pelgrim er eerder was... Het laatste stukje venijnig omhoog en het eerste huis in Lubián is de albergue voor de pelgrims. Daar strijken we neer voor de nacht om lichaam en geest voor te bereiden voor de dag van morgen.
Het is vanuit dit plaatsje dat ik je schrijf, beste Mee-loper.
Ik wens je een genoeglijke vakantie als je daar aan toe bent,
en vruchtbaar werk als die vakantie nog even moet wachten.
Gezondheid en vrede,
zegt Jan de pelgrim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten